Bir ayar vidası normalde somun olmadan kullanılır (bu onu cıvatadan ayırır), bunun yerine sabitlenecek iki nesneden yalnızca birine açılan dişli bir deliğe vidalanır. Bir ayar vidası genellikle başsızdır ve tüm uzunluğu boyunca dişlidir, böylece tamamen o deliğin içine oturacaktır; bu durumda başsız vida veya kör vida olarak adlandırılabilir.
Ayar vidaları her zaman tahrik edilen millerin torkuna direnmenin en iyi yolu değildir. Kayma olasılığını azaltmak ve yük kapasitesini arttırmak için, ayar vidasının noktasının temas ettiği şaft kısmında bir tırnak (genellikle 'düz' olarak adlandırılır) frezelenebilir veya taşlanabilir. Ancak mandalın, sabitlemeden önce dişli delikle yakından hizalanması gerekir. Operatör, vidayı sıkan son yarım veya çeyrek dönüşü yaparken genellikle vidanın düz parçayı son hizalamaya ittiğini hissedebilir. Ayrıntılar doğruysa ayar vidaları ağır tork uygulamalarına karşı başarılı bir şekilde tutunabilir.
Daha uzun ömür için ayar vidaları genellikle alaşımlı çelikten yapılır ve yüzeyi sertleştirilir. Sertleştirilmiş ayar vidaları genellikle vidanın dayandığı şaftta dairesel veya yarım daire şeklinde bir işaret şeklinde plastik bir deformasyon bırakır. Bunun hem artıları hem de eksileri var. Olumlu tarafı, bu tür bir deformasyon, vidanın aslında küçük ama etkili bir ölçekte 'kendi tutuculuğunu yapması' nedeniyle bağlantının tutma gücünü (tork direncini) artırır. Öte yandan, eğer uygulanan parçada kusursuz bir kozmetik yüzey elde edilmek isteniyorsa, dairesel izleri önlemek için önlem alınması gerekir. Çoğu ayar vidası uygulamasında bu hususun önemi yoktur. Diğer bir dezavantaj ise bu plastik deformasyonun, dairesel işareti çevreleyen şaftta karşılık gelen yüksek noktalara neden olabilmesidir. Bu, bir yatağın veya başka bir sıkı toleranslı parçanın bu alandan kayması gerektiğinde, sökme işlemi sırasında zorluklarla sonuçlanabilir.
